Als tiener werd ik wat meer introvert en begon mijn creativiteit te verschuiven naar het maken van outfits, gekke kapsels (ik kocht gekleurd nephaar en vlechtte ik zelf in mijn sluikblonde haar) wat uren en uren duurde. Ook voorzag ik mijn slaapkamer regelmatig van een nieuwe look.  Een circusthema met een rood plafond met zilveren sterren en paarse muren was een van de meest kleurrijke. En ik hield ook van tweedehands meubilair dat ik in de buurt vond en met de hulp van een paar vrienden het huis in en vervolgens twee verdiepingen omhoog moest sjouwen.

Al die tijd was ik dol op het maken van nieuwe dingen uit restjes. Ik kwam er ook achter dat ijzerdraad een heel handig materiaal was bij het maken van surprises,  een vreemd Nederlands cultureel feest dat we Sinterklaas noemen. Vroeger vierden we deze traditionele feestdag met ons gezin en moesten we een papiertje uitkiezen met de naam van een familielid erop. Je had dan twee weken de tijd om een klein cadeautje voor ze te kopen en daarna een persoonlijke “surprise” verpakking en een gedicht te maken. Ik vond het gewoon leuk om verrassingen te maken, maar wat ik niet leuk vond, is dat het uit elkaar werd gescheurd en weggegooid. Al deze moeite voor dit korte moment van plezier. Het was voor mij een serieuze zaak, het maakproces. Zo leerde ik grote voorwerpen maken van restjes materiaal.

Toen ik jaren later voor het eerst Instagram op mijn telefoon installeerde, maakte het echt een behoorlijke indruk op mij. Hoe je in contact komt met andere kunstenaars en hun werk en voortgang ziet. Het was voor mij een eye-openende app. De klassieke kunsten hebben altijd mijn aandacht getrokken, ik ging wel naar musea en galerieën. Maar toen ik Instagram ontdekte, voelde ik mij verbonden met jonge kunstenaars, mensen zoals ik, en voelde ik mij geïnspireerd en aangemoedigd om sculpturen te gaan maken die iets voor mij betekenden. Een plek waar ik op mijn voorwaarden mijn verhaal kan vertellen. Ik heb zoveel mensen gevonden, van over de hele wereld, die op dezelfde manier liefhebben en denken als ik. Die hun levensverhalen in realtime delen. Het is anders, de manier waarop kunst kan worden uitgewisseld zonder dat andere mensen inspraak hebben over wat wat waard is.

Door gelijkgestemden te volgen en te zoeken, heb ik ook veel geleerd over materiaalgebruik en technieken. Ik ben nog steeds erg nieuwsgierig en probeer graag nieuwe materialen uit. Ik heb kleine obsessies met materialen en mijn wereld bestaat dan tijdelijk uit niets dan dat materiaal.  Bijvoorbeeld; Toen ik kralen begon te gebruiken en reclameborden tegenkwam, zag ik hoe ik het geadverteerde product met draad en kralen zou kunnen maken. Alles werd mogelijk in 3D-kralenprojecten. Ik denk dat dat is wat mijn visuele brein doet. Ik zie hoe ik iets kan maken. En dat maakt het moeilijk om te kiezen!

Toen ik wist dat kunstenaar zijn is wat ik ben. Die realisatie overviel me tijdens een bezoek aan het Tate Museum in Londen. Ben ik voor het eerst een uil gaan boetseren en daarna enkele andere vogels. Het voelde gemakkelijk en ik kwam in een stroom van creativiteit.
Mijn grootste werk, gemaakt voor een expositie in een winkeletalage aan een van de hoofdwegen van Rotterdam, was een zelfportret en een persoonlijk werk. Het vertelt het verhaal van mijn jaren voordat ik voelde dat ik kunstenaar kon zijn.

Ik was me volledig bewust van mijn creativiteit, maar het onderwijssysteem gaf me een laag zelfbeeld. Ik wist dat ik slim en nieuwsgierig was, maar op de een of andere manier had ik er echt moeite mee, en nu weet ik, omdat mijn kinderen dezelfde strijd hebben, dat we een ‘dyslectische’ geest hebben. Een vreemde term, voor iets dat heel verkeerd wordt begrepen. Ik probeerde in het systeem te passen en wilde een tijdje leraar worden. Maar ik liep vast toen ik ontdekte dat het onderwijssysteem veel tekortkomingen vertoont. Het is niet inclusief.

Toen ik erachter kwam dat ik op het punt stond moeder te worden, besloot ik al mijn aandacht aan mijn eerstgeborene te schenken. Ik moest dit echt goed doen.
Ik was nog jong en mijn familie was er niet zo blij mee toen ik stopte met de studie. En  mijn vrienden waren verrast en niet allemaal even enthousiast. Het moederschap was voor mij vanzelfsprekend, maar ik voelde me een paar jaar alleen en onzeker.
Het duurde een tijdje voordat ik mijn zekerheid terugkreeg en mijn creativiteit was er, maar ik gebruikte het niet buiten mijn hoofd. Ik concentreerde me vooral op het moederschap en zelfstudie totdat ik voelde dat ik de ruimte en het vertrouwen had om ‘The Encaged’ naar buiten te laten komen.

Vandaag de dag ben ik moeder van 4 prachtige kinderen, en het moederschap was iets wat ik altijd al van jongs af aan heb gewenst. 

Ik herinner me dat ik op 13-jarige leeftijd op een klein eiland genaamd Amorgos in Griekenland was voor een vakantie en op een avond was er een meteorietenregen, vallende sterren, te zien.
Dus lag ik midden in de nacht op het strand en keek naar de prachtige sterrenhemel. En toen was er inderdaad een vallende ster. Ik wenste vijf kinderen, waaronder een tweeling, die nacht op dat Amorgos-zand…

En ik had het voorrecht zwanger te zijn van 5 kinderen, waaronder een tweeling. Helaas ging één van de zwangerschappen mis. Het hartje van dat kleintje klopte gewoon niet, dus kreeg ik een miskraam. De vierkinderen die ik om medische redenen via een keizersnede ter wereld heb gebracht, zijn gezond en mooi en heel erg geliefd. Tijdens de zwangerschap van de tweelingjongens voelde ik mij een godin. (al had wel wat extra armen kunnen gebruiken toen ze geboren werden :) Ik heb een diepe band met alle vier en ik had niets liever kunnen wensen dan de onverklaarbare schoonheid van de weg naar groei die je als ouder mee mag maken.

Nu ze tieners zijn en de oudste bijna 22, heb ik alle tijd om aan mijn kunst te werken. En gelukkig kom ik nooit zonder creativiteit te zitten. Er komen altijd nieuwe ideeën in mijn hoofd. Ik moet dus zorgvuldig kiezen waar ik verder aan ga werken.

Ik zal de komende tijd meer over mijn kunst schrijven. Je leest het allemaal in de blog op deze website of op mijn socials.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen.

 Liefs van Lisa Roxette